Όταν η τέχνη αντίκρισε την μόδα….

Πολλές φορές ακούγοντας αυτούς τους δυο όρους , δυσκολευόμαστε να τους ταυτίσουμε απόλυτα. Παρ’όλα αυτά « τέχνη και μόδα » ,μπορούμε να τα παρομοιάσουμε, ουσιαστικά , με τη βασικότερη φυσική αλληλεπίδραση, δηλαδή τη βαρύτητα. Έτσι λοιπόν, όταν η τέχνη συναντά τη μόδα, ή και το αντίστροφο, δεν μπορεί κανένας να αντιδράσει απέναντι σε αυτήν την αιώνια και αμοιβαία έλξη τους...




Ο «ΝΤΑΝΤΑΪΣΜΟΣ», ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1910, κυρίως στις εικαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία και την ποίηση, χαρακτηρίζεται από τη δύναμη του παράλογου και την απόρριψη των κυρίαρχων ιδανικών της τέχνης.
Ο γεννήτορας του “Dada” ήταν ο Francis Picabia, προσωπικός φίλος του διάσημου Γάλλου σχεδιαστή μόδας, Paul Poiret. Ο Poiret ήταν ένθερμος οπαδός του Ντανταϊσμού και του Ιμπρεσιονισμού και παράλληλα φανατικός συλλέκτης έργων Μοντέρνας Τέχνης του Pablo Picasso και του Henri Matisse. Φανερά εμπνευσμένος και επηρεασμένος από αυτά τα κινήματα, ήταν ο πρώτος designer που συνεργάστηκε με τον εικονογράφο Paul Iribe για τη δημιουργία μιας limited edition, εν ονόματι «Les Robes de Paul Poiret , Racontees par Paul Ιribe.



Στη συνέχεια, γύρω στο 1920 έρχεται στην επιφάνεια ο «ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ».
Ένα απόλυτα δυναμικό κίνημα, ξεκινώντας αρχικά ως λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό όπου στη συνέχεια επηρέασε όλες τις τέχνες. Οι Φουτουριστές αντιτάχθηκαν στο «Ρομαντισμό», τις παλιές τεχνοτροπίες, την ηθική και την αρχαιολογία, υμνώντας την ταχύτητα, τη βιομηχανία και την εξέλιξη. Αργότερα, γνωστοί σχεδιαστές επηρεάστηκαν από αυτό το κίνημα. Μερικοί από αυτούς είναι ο John Galliano, ο οίκος Armani, ο Cristobal Balenciaga και πολλοί άλλοι.



Τέτοιου είδους επιρροές και συνεργασίες τέχνης και μόδας, δεν συναντούσες συχνά, ως που ξαφνικά, κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’50, γεννήθηκε η γνωστή σε όλες και αγαπημένη «POP ART» με σημαντικότερο εκπρόσωπο της, τον αξέχαστο Andy Warhol.



Η «Δημοφιλής Τέχνη» ξεκίνησε ως μια αντίδραση απέναντι στη σοβαρότητα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Τα στοιχεία που μας βοηθούν να τη διακρίνουμε είναι τα έντονα και φωτεινά χρώματα, οι συνθέσεις comics, η δημιουργική υπερβολή, η ανάλαφρη διάθεση και κυρίως η απόρριψη του παραδοσιακού. Η Pop Art αποτέλεσε μια από τις πιο έντονες πηγές έμπνευσης για πολλούς σχεδιαστές, όπως ο Yves Saint Laurent, όπου είχε αναφερθεί ανοιχτά στον Andy Warhol, όταν είχε ερωτηθεί ποιος τον ενέπνευσε να δημιουργήσει ένα μπλε κρεπ φόρεμα, το 1969.





Η OP ART [optical art], θεωρείται η εξέλιξη της POP και είναι μια μορφή αφηρημένης γεωμετρικής τέχνης, όπου αναπτύχθηκε στη δεκαετία το ’60. Σκοπός της είναι να προκαλέσει το θεατή μέσω φαινομένων οπτικής απάτης, συχνά σε ασπρόμαυρες αντιθέσεις. Πρώιμα δείγματα της “Op Art” θεωρούνται οι πίνακες του Victor Vasarely, με το αντιπροσωπευτικό έργο του « Η Ζέβρα ». Επιρροές της “Op” συναντάμε από πολλούς designers μέχρι σήμερα, όπως ο Matthew Williamson, Eley Kishimoto και πολλοί άλλοι…







Είναι ακόμη πολλά τα παραδείγματα συνύπαρξης και συνεργασίας μεταξύ της μόδας και της τέχνης.
Όπως, το 1930 ο οίκος “FERRAGAMO” προσέλαβε το γνωστό Ιταλό ζωγράφο Luccio Venna για τη διαφημιστική καμπάνια των παπουτσιών του.
Ακόμη και από τους πιο σύγχρονους σχεδιαστές , ο Gianni Versace, συνήθιζε να παραγγέλνει έργα γνωστών καλλιτεχνών, όπως ο γνωστός και ένθερμος εκπρόσωπος της “Pop Art”, Roy Lichtenstein, ώστε να πλαισιώνει το λανσάρισμα των νέων του collection.



Μόδα και Τέχνη. Δυο ιδέες – Δυο αντιλήψεις, που όσες φορές και αν έρχονται σε αντίθεση, δεν θα σταματήσουν ποτέ να αντλούν έμπνευση η μια από την άλλη, βάζοντας εμάς ενδιάμεσα, ώστε να διακρίνουμε τα μεταξύ τους όρια, που ίσως τελικά να μην υπάρχουν…