Walk on the wild side

Πέμπτη βράδυ. Θέλω να μιλήσουμε. Συνάντηση στο πάρκο με μπυρίτσα στο χέρι και μερικά σποράκια για «υποστήριξη». Ξέρεις τι περάσατε… Ατέλειωτος ποδαρόδρομος πάνω-κάτω, πάνω-κάτω και ένα παγκάκι στο βάθος σαν poster. Δεν είναι πια ερωτευμένος μαζί σου. Το ξέρεις και το νιώθεις. Και από τις δύο πλευρές. Αλλά εσύ δεν περίμενες να ακούσεις κάτι τέτοιο σήμερα. Κοιτάς το περίπτερο μπροστά σου, σαν μόλις να ανακάλυψες την ύπαρξή του, έχοντας για «χαλί» τις κόρνες απ’ τον κεντρικό δρόμο και μερικά σκυλάδικα από «πονεμένους οδηγούς». Μειδιάζεις και φεύγεις. Ράκος.

Παρασκευή πρωί θυμάσαι ότι έχεις κανονίσει εδώ και μερικές ημέρες ποτάκι στα Εξάρχεια με τις κολλητές… Πάει καιρός που έχεις να τις δεις. Και θες να τις δεις. Διάθεση που φτάνει πάτο αλλά το «Θέλω» σου τεράστιο. Ανοίγεις τη ντουλάπα και πετάς στο κρεβάτι ότι σου κάνει κλικ.
Το ξέρεις ότι θα είσαι διαφορετική απόψε.

Τις βλέπεις να σε περιμένουν με ένα τεράστιο χαμόγελο στο ποιο kitsch σημείο της πλατείας, που πάντα δίνεται ραντεβού. Δεν λες τίποτα. Φτάνεται στο μαγαζί. Το πρώτο ποτό τελειώνει και αποφασίζεις να τους τα πεις όλα. Τη στιγμή που νιώθεις έτοιμη για τη μεγάλη εξομολόγηση, πετάγεται η μία - παραδομένη στη διακριτικότητα -χρόνια τώρα- και σου «καρφώνει» τον απέναντι που «καρφώνει» εσένα. Έρχεται το δεύτερο ποτό, μετά σειρά έχουν τα σφηνάκια και κάπως έτσι κυλάει η βραδιά. Φταιν τα Εξάρχεια, φταίει το μαγαζί ή μήπως οι φίλες σου που θυμήθηκες την εφηβεία σου και συγκινείσαι ?

Ζητάς απ’το dj το αγαπημένο σου κομμάτι από Lou Reed. Αρχίζει να παίζει το “walk on the wild side” και έρχεται αυτός και σου ζητά να χορέψετε. Γελάς και του λες ότι θα το ήθελες, αλλά το κομμάτι δεν είναι… Σε κοιτάζει κατάματα και σου απαντά, Αν το ήθελες θα ήταν. Τη στιγμή που μετανιώνει, σηκώνεσαι . Χορεύεται και είναι πραγματικά υπέροχα .
Αλλά εσύ το ξέρεις ότι ανήκεις αλλού.


*Μετά το Νίτσε, όλες έχουμε ανάγκη από ένα Αρλεκιν,
γι’ αυτό μην «φοβάσαι» το έξω σου- το μέσα σου είναι πιο επικίνδυνο.