"vinyl waves"

"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXXIV

"light to deep"

‎"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXXI

bereavement

‎"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXX

"temple"

"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXVIIΙ

The Schopenhauer Cure

‎"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXIV

"handprint"

"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXII

" window "

"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XXΙ
____________________________________________________________________________________

" Αγαπητέ αγαπημένε "

Τι είναι ο έρωτας; Τι θα του έλεγα αν ήταν εδώ; Μήπως να τραγουδήσω; Μπορώ και να χορέψω, Αγαπητέ αγαπημένε. Έχεις όνομα, αλλά το ξεχνάω! Ανεπίδοτες επιστολές, αναπάντητες επιστολές, τηλεφωνήματα, mails, sms, chats κι όμως, είμαστε μόνοι. Είμαστε μόνοι; Όχι! Έχουμε επισκέψεις: Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Καρλ Βάλεντιν, Άκης Δήμου, Χαρούκι Μουρακάμι, Άντον Τσέχωφ, Εουτζένιο Ιονέσκο, Σάρα Κέην, Χάινερ Μίλλερ, Τζέημς Τζόυς.
Πρόσωπα: Τέσσερις γυναίκες. Τόπος: Ένα bar. Χρόνος: Ένα βράδυ πού 'βρεχε...

Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος
styling / outfits: Χριστίνα Σκαρπέλη
Make Up Artist: Μαρίτα Θωμά-Πολίτου
Hairstylist: Παναγιώτης Tzako


































" Αγαπητέ αγαπημένε "

Performance από το "καλλιτεχνικό αίθριο σύρμα"

Σύλληψη-σύνθεση: Νίνα Αδαμοπούλου, Βίκη Καλπάκα, Φιλιώ Λούβαρη, Νάντια Παυλάκη

Ερμηνεία: Νίνα Αδαμοπούλου, Βίκη Καλπάκα, Φιλιώ Λούβαρη, Αννη Ντουμούζη _ συμμετέχει η Αναστασία Βασιλοπούλου

Χορογραφία: Φιλιώ Λούβαρη

Το τραγούδι "Aspettami" ερμηνεύει στην κιθάρα ο Γιώργος Καβουράκης

info → Sui Generis Βεντήρη 7, περιοχή Hilton, metro Ευαγγελισμός. Τηλέφωνο : 2107217814 | Τηλ.κρατήσεων: 6994 097 291 - Απαραίτητη η κράτηση θέσης | Ώρα έναρξης 21:30 | κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.30 και Κυριακή στις 20:30

"all'inizio"

"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XVIIΙ

the page

visit & join my page and be the first who learn the latest news!!!
[fashion, art, photography, articles, love, life & mooooore...]

click here

"the"

‎"feeling human on Sundays" project ▲ Vol. XV

THE WIRE

feeling human on Sundays Vol V

Every Sunday, a new photo [ taken by me ] is uploading
...just because it's Sunday!!!

hope you like this project... Have a great week!!!

Walk on the wild side

Πέμπτη βράδυ. Θέλω να μιλήσουμε. Συνάντηση στο πάρκο με μπυρίτσα στο χέρι και μερικά σποράκια για «υποστήριξη». Ξέρεις τι περάσατε… Ατέλειωτος ποδαρόδρομος πάνω-κάτω, πάνω-κάτω και ένα παγκάκι στο βάθος σαν poster. Δεν είναι πια ερωτευμένος μαζί σου. Το ξέρεις και το νιώθεις. Και από τις δύο πλευρές. Αλλά εσύ δεν περίμενες να ακούσεις κάτι τέτοιο σήμερα. Κοιτάς το περίπτερο μπροστά σου, σαν μόλις να ανακάλυψες την ύπαρξή του, έχοντας για «χαλί» τις κόρνες απ’ τον κεντρικό δρόμο και μερικά σκυλάδικα από «πονεμένους οδηγούς». Μειδιάζεις και φεύγεις. Ράκος.

Παρασκευή πρωί θυμάσαι ότι έχεις κανονίσει εδώ και μερικές ημέρες ποτάκι στα Εξάρχεια με τις κολλητές… Πάει καιρός που έχεις να τις δεις. Και θες να τις δεις. Διάθεση που φτάνει πάτο αλλά το «Θέλω» σου τεράστιο. Ανοίγεις τη ντουλάπα και πετάς στο κρεβάτι ότι σου κάνει κλικ.
Το ξέρεις ότι θα είσαι διαφορετική απόψε.

Τις βλέπεις να σε περιμένουν με ένα τεράστιο χαμόγελο στο ποιο kitsch σημείο της πλατείας, που πάντα δίνεται ραντεβού. Δεν λες τίποτα. Φτάνεται στο μαγαζί. Το πρώτο ποτό τελειώνει και αποφασίζεις να τους τα πεις όλα. Τη στιγμή που νιώθεις έτοιμη για τη μεγάλη εξομολόγηση, πετάγεται η μία - παραδομένη στη διακριτικότητα -χρόνια τώρα- και σου «καρφώνει» τον απέναντι που «καρφώνει» εσένα. Έρχεται το δεύτερο ποτό, μετά σειρά έχουν τα σφηνάκια και κάπως έτσι κυλάει η βραδιά. Φταιν τα Εξάρχεια, φταίει το μαγαζί ή μήπως οι φίλες σου που θυμήθηκες την εφηβεία σου και συγκινείσαι ?

Ζητάς απ’το dj το αγαπημένο σου κομμάτι από Lou Reed. Αρχίζει να παίζει το “walk on the wild side” και έρχεται αυτός και σου ζητά να χορέψετε. Γελάς και του λες ότι θα το ήθελες, αλλά το κομμάτι δεν είναι… Σε κοιτάζει κατάματα και σου απαντά, Αν το ήθελες θα ήταν. Τη στιγμή που μετανιώνει, σηκώνεσαι . Χορεύεται και είναι πραγματικά υπέροχα .
Αλλά εσύ το ξέρεις ότι ανήκεις αλλού.


*Μετά το Νίτσε, όλες έχουμε ανάγκη από ένα Αρλεκιν,
γι’ αυτό μην «φοβάσαι» το έξω σου- το μέσα σου είναι πιο επικίνδυνο.