Athina Oikonomakou meet Christina Skarpeli

Η Αθηνά Οικονομάκου φωτογραφίζεται και δίνει συνέντευξη στο Lookabout.gr, φορώντας δημιουργίες "Christina Skarpeli" από τη νέα συλλογή s/s12

photographer: Thanos Houtos
Styling / Outfits: Christina Skarpeli
Make Up Artist: Valentino Nicolaou
Hairstylist: Christos Bairabas
location:Dream City ( DC ) Club - Restaurant Athens

Διαβάστε τη συνέντευξη > εδώ

Vasilis Paleologos (backstage)

O Βασίλης Παλαιολόγος δίνει συνέντευξη και φωτογραφίζεται για το Lookabout.gr
Προς το παρόν, δείτε τα backstage της φωτογράφισης και μείνετε συντονισμένοι για το editorial και τη συνέντευξη του γνωστού ηθοποιού!

Athina Oikonomakou (backstage)

Η Αθηνά Οικονομάκου δίνει συνέντευξη και φωτογραφίζεται για το Lookabout.gr
Προς το παρόν, δείτε τα backstage της φωτογράφισης και μείνετε συντονισμένοι για το editorial και τη συνέντευξη της γνωστής ηθοποιού!

Walk on the wild side

Πέμπτη βράδυ. Θέλω να μιλήσουμε. Συνάντηση στο πάρκο με μπυρίτσα στο χέρι και μερικά σποράκια για «υποστήριξη». Ξέρεις τι περάσατε… Ατέλειωτος ποδαρόδρομος πάνω-κάτω, πάνω-κάτω και ένα παγκάκι στο βάθος σαν poster. Δεν είναι πια ερωτευμένος μαζί σου. Το ξέρεις και το νιώθεις. Και από τις δύο πλευρές. Αλλά εσύ δεν περίμενες να ακούσεις κάτι τέτοιο σήμερα. Κοιτάς το περίπτερο μπροστά σου, σαν μόλις να ανακάλυψες την ύπαρξή του, έχοντας για «χαλί» τις κόρνες απ’ τον κεντρικό δρόμο και μερικά σκυλάδικα από «πονεμένους οδηγούς». Μειδιάζεις και φεύγεις. Ράκος.

Παρασκευή πρωί θυμάσαι ότι έχεις κανονίσει εδώ και μερικές ημέρες ποτάκι στα Εξάρχεια με τις κολλητές… Πάει καιρός που έχεις να τις δεις. Και θες να τις δεις. Διάθεση που φτάνει πάτο αλλά το «Θέλω» σου τεράστιο. Ανοίγεις τη ντουλάπα και πετάς στο κρεβάτι ότι σου κάνει κλικ.
Το ξέρεις ότι θα είσαι διαφορετική απόψε.

Τις βλέπεις να σε περιμένουν με ένα τεράστιο χαμόγελο στο ποιο kitsch σημείο της πλατείας, που πάντα δίνεται ραντεβού. Δεν λες τίποτα. Φτάνεται στο μαγαζί. Το πρώτο ποτό τελειώνει και αποφασίζεις να τους τα πεις όλα. Τη στιγμή που νιώθεις έτοιμη για τη μεγάλη εξομολόγηση, πετάγεται η μία - παραδομένη στη διακριτικότητα -χρόνια τώρα- και σου «καρφώνει» τον απέναντι που «καρφώνει» εσένα. Έρχεται το δεύτερο ποτό, μετά σειρά έχουν τα σφηνάκια και κάπως έτσι κυλάει η βραδιά. Φταιν τα Εξάρχεια, φταίει το μαγαζί ή μήπως οι φίλες σου που θυμήθηκες την εφηβεία σου και συγκινείσαι ?

Ζητάς απ’το dj το αγαπημένο σου κομμάτι από Lou Reed. Αρχίζει να παίζει το “walk on the wild side” και έρχεται αυτός και σου ζητά να χορέψετε. Γελάς και του λες ότι θα το ήθελες, αλλά το κομμάτι δεν είναι… Σε κοιτάζει κατάματα και σου απαντά, Αν το ήθελες θα ήταν. Τη στιγμή που μετανιώνει, σηκώνεσαι . Χορεύεται και είναι πραγματικά υπέροχα .
Αλλά εσύ το ξέρεις ότι ανήκεις αλλού.


*Μετά το Νίτσε, όλες έχουμε ανάγκη από ένα Αρλεκιν,
γι’ αυτό μην «φοβάσαι» το έξω σου- το μέσα σου είναι πιο επικίνδυνο.

Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Φωτογραφία είναι η απεικόνιση του τρισδιάστατου πάνω σε ένα φωτοευαίσθητο χαρτί… και το βλέμμα που προσπαθεί να σε γεμίσει με κανόνες και να σου περάσει θεωρίες που θα ξεχάσεις αύριο κιόλας [ή ίσως και ποτέ] …ακόμα το θυμάμαι…
Σκοτεινός θάλαμος, φακός, διάφραγμα, σκόπευτρο, σύστημα συγκράτησης και προώθησης φιλμ, κλείστρο… τελικά είναι αρκετά όλα αυτά για να γίνεις φωτογράφος…?
Χρειάστηκε πάνω από μισό αιώνα ώστε η φωτογραφία να γίνει αποδεκτή ως τέχνη, όμως ακόμα και σήμερα αμφισβητείται από πολλούς ως μορφή τέχνης, θεωρώντας την περισσότερο ως μια τεχνική αναπαραγωγής εικόνων.



Τέχνη είναι τα πάντα, Τέχνη δεν είναι τίποτα…εμείς το καθορίζουμε.
Η τέχνη γίνεται αντιληπτή μονό μέσω των συναισθημάτων και αφιερώνεται μόνο σε όσους είναι «πλούσιοι» ως προς αυτά, με αποτέλεσμα να μπορούν να την κατακτήσουν ή ακόμη και να την κατανοήσουν. Για τον κάθε έναν από εμάς η φωτογραφία έχει και διαφορετική ετυμολογία.




Έξι Έλληνες φωτογράφοι, μοιράζονται μαζί μας την δική τους άποψη ως προς αυτήν τη μορφή τέχνης καθώς και την αγαπημένη τους [ μέχρι σήμερα] συναισθηματική αποτύπωση…





Γιώργος Καπλανίδης

Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο όρο για την τέχνη της φωτογραφίας, αλλά μπορώ να δανειστώ την απάντηση του David Hughes σε έναν ρεπόρτερ όταν τον ρώτησε «How can you tell that a photo was taken by an artist, and not by relatively talented amateur?» και η απάντηση ήταν «You can't».





Πέτρος Κουμπλής

Τη φωτογραφία την κατανοώ σαν την αντανάκλαση της περιέργειας, της σκέψης και της διάθεσης μου πάνω στον κόσμο. Με αυτήν την σειρά. Το πιο σημαντικό στοιχείο της φωτογραφίας δεν είναι η πιθανή ποιότητα της, αλλά η απάντηση στο ερώτημα τι αξίζει να φωτογραφηθεί. Έτσι η φωτογραφία αιωρείται συνεχώς μεταξύ της ψευδαίσθησης που δίνει η αυταπάτη της μονιμότητας και της φιλοσοφίας που καλλιεργεί η αισθητική της παύσης του χρόνου. Αυτή θα μπορούσε να είναι και μια ερμηνεία για τη φύση της ομορφιάς. Δεν είναι τυχαίο που συμπίπτουν.





Κίμων Αξαόπουλος

Η Φωτογραφική εικόνα είναι το αποδομημένο αντίγραφο της πραγματικότητας και εικονικά αναδιαμορφωμένο κατά το δοκούν με βάση τις εμμονές , τις πρώτερες νοητικές η πραγματικές εμπειρίες και ότι άλλο θα ερέθιζε την αχαλίνωτη φαντασία του Φωτογράφου καθώς και τον αχανή ψυχισμό του…….





Γιώργος Ελευθεριάδης

"Η Δημιουργία ενός Φανταστικού Κόσμου με στοιχεία δανεισμένα από την πραγματικότητα.
Η απόλυτη ελευθερία της απελευθέρωσης του κλείστρου της κάμερας τη στιγμή που η φαντασία του καλλιτέχνη το επιβάλλει...
Μια απρόσμενα ζωντανή και άμεση προσέγγιση του ορατού κόσμου στην αιωνιότητα της αποτύπωσης στη φωτογραφία..."





Φένια Λαμπροπούλου

Μια γερή δόση από φως, μια χούφτα σκιές.
Ανακατεύουμε και πασπαλίζουμε με πολύ χρυσόσκονη φαντασίας.
Κλέβουμε μια δόση από την ψυχή του αντικειμένου μας,
χαρίζουμε μια δόση απ’ την ψυχή μας.
Και... κλικ... το παραμύθι ξεκινάει...





Θάνος Χούτος

Φωτογραφία για μένα, είναι η τεχνοτροπία που σου επιτρέπει να αποτυπώσεις το εκάστοτε αντικείμενο, με τον δικό σου τρόπο και την δική σου οπτική γωνία. Είναι η τέχνη όπου επιτρέπει στον καλλιτέχνη να μεταφέρει τα συναισθήματα και τις αντιλήψεις του και να τις μεταδώσει σε άλλους…

Όταν η τέχνη αντίκρισε την μόδα….

Πολλές φορές ακούγοντας αυτούς τους δυο όρους , δυσκολευόμαστε να τους ταυτίσουμε απόλυτα. Παρ’όλα αυτά « τέχνη και μόδα » ,μπορούμε να τα παρομοιάσουμε, ουσιαστικά , με τη βασικότερη φυσική αλληλεπίδραση, δηλαδή τη βαρύτητα. Έτσι λοιπόν, όταν η τέχνη συναντά τη μόδα, ή και το αντίστροφο, δεν μπορεί κανένας να αντιδράσει απέναντι σε αυτήν την αιώνια και αμοιβαία έλξη τους...




Ο «ΝΤΑΝΤΑΪΣΜΟΣ», ένα σπουδαίο καλλιτεχνικό κίνημα που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1910, κυρίως στις εικαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία και την ποίηση, χαρακτηρίζεται από τη δύναμη του παράλογου και την απόρριψη των κυρίαρχων ιδανικών της τέχνης.
Ο γεννήτορας του “Dada” ήταν ο Francis Picabia, προσωπικός φίλος του διάσημου Γάλλου σχεδιαστή μόδας, Paul Poiret. Ο Poiret ήταν ένθερμος οπαδός του Ντανταϊσμού και του Ιμπρεσιονισμού και παράλληλα φανατικός συλλέκτης έργων Μοντέρνας Τέχνης του Pablo Picasso και του Henri Matisse. Φανερά εμπνευσμένος και επηρεασμένος από αυτά τα κινήματα, ήταν ο πρώτος designer που συνεργάστηκε με τον εικονογράφο Paul Iribe για τη δημιουργία μιας limited edition, εν ονόματι «Les Robes de Paul Poiret , Racontees par Paul Ιribe.



Στη συνέχεια, γύρω στο 1920 έρχεται στην επιφάνεια ο «ΦΟΥΤΟΥΡΙΣΜΟΣ».
Ένα απόλυτα δυναμικό κίνημα, ξεκινώντας αρχικά ως λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό όπου στη συνέχεια επηρέασε όλες τις τέχνες. Οι Φουτουριστές αντιτάχθηκαν στο «Ρομαντισμό», τις παλιές τεχνοτροπίες, την ηθική και την αρχαιολογία, υμνώντας την ταχύτητα, τη βιομηχανία και την εξέλιξη. Αργότερα, γνωστοί σχεδιαστές επηρεάστηκαν από αυτό το κίνημα. Μερικοί από αυτούς είναι ο John Galliano, ο οίκος Armani, ο Cristobal Balenciaga και πολλοί άλλοι.



Τέτοιου είδους επιρροές και συνεργασίες τέχνης και μόδας, δεν συναντούσες συχνά, ως που ξαφνικά, κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’50, γεννήθηκε η γνωστή σε όλες και αγαπημένη «POP ART» με σημαντικότερο εκπρόσωπο της, τον αξέχαστο Andy Warhol.



Η «Δημοφιλής Τέχνη» ξεκίνησε ως μια αντίδραση απέναντι στη σοβαρότητα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού. Τα στοιχεία που μας βοηθούν να τη διακρίνουμε είναι τα έντονα και φωτεινά χρώματα, οι συνθέσεις comics, η δημιουργική υπερβολή, η ανάλαφρη διάθεση και κυρίως η απόρριψη του παραδοσιακού. Η Pop Art αποτέλεσε μια από τις πιο έντονες πηγές έμπνευσης για πολλούς σχεδιαστές, όπως ο Yves Saint Laurent, όπου είχε αναφερθεί ανοιχτά στον Andy Warhol, όταν είχε ερωτηθεί ποιος τον ενέπνευσε να δημιουργήσει ένα μπλε κρεπ φόρεμα, το 1969.





Η OP ART [optical art], θεωρείται η εξέλιξη της POP και είναι μια μορφή αφηρημένης γεωμετρικής τέχνης, όπου αναπτύχθηκε στη δεκαετία το ’60. Σκοπός της είναι να προκαλέσει το θεατή μέσω φαινομένων οπτικής απάτης, συχνά σε ασπρόμαυρες αντιθέσεις. Πρώιμα δείγματα της “Op Art” θεωρούνται οι πίνακες του Victor Vasarely, με το αντιπροσωπευτικό έργο του « Η Ζέβρα ». Επιρροές της “Op” συναντάμε από πολλούς designers μέχρι σήμερα, όπως ο Matthew Williamson, Eley Kishimoto και πολλοί άλλοι…







Είναι ακόμη πολλά τα παραδείγματα συνύπαρξης και συνεργασίας μεταξύ της μόδας και της τέχνης.
Όπως, το 1930 ο οίκος “FERRAGAMO” προσέλαβε το γνωστό Ιταλό ζωγράφο Luccio Venna για τη διαφημιστική καμπάνια των παπουτσιών του.
Ακόμη και από τους πιο σύγχρονους σχεδιαστές , ο Gianni Versace, συνήθιζε να παραγγέλνει έργα γνωστών καλλιτεχνών, όπως ο γνωστός και ένθερμος εκπρόσωπος της “Pop Art”, Roy Lichtenstein, ώστε να πλαισιώνει το λανσάρισμα των νέων του collection.



Μόδα και Τέχνη. Δυο ιδέες – Δυο αντιλήψεις, που όσες φορές και αν έρχονται σε αντίθεση, δεν θα σταματήσουν ποτέ να αντλούν έμπνευση η μια από την άλλη, βάζοντας εμάς ενδιάμεσα, ώστε να διακρίνουμε τα μεταξύ τους όρια, που ίσως τελικά να μην υπάρχουν…

Tattoo - ιδέα ή μόδα;

H λέξη tattoo (τατουάζ) έχει δύο παράγωγα: την πολυνησιακή λέξη «ta», που σημαίνει κάτι το εντυπωσιακό, και την ταϊτινή λέξη «tatau», που σημαίνει «σηματοδότηση».
Η ιστορία του τατουάζ ξεκινάει από τη νεολιθική εποχή, γύρω στο 5000 π.Χ. και ποικίλλει τόσο πολύ, όσο και οι άνθρωποι που το έχουν.


Τα Τατουάζ δημιουργούνται με την εισαγωγή έγχρωμων υλικών κάτω από την επιφάνεια του δέρματος. Το πρώτο τατουάζ πιθανώς δημιουργήθηκε από ατύχημα. Κάποιος είχε μία μικρή πληγή και την έτριψε με το χέρι [που πιθανόν ήταν βρώμικο με αιθάλη και τέφρα από τη φωτιά]. Όταν το τραύμα επουλώθηκε, είδαν ότι ένα σημάδι έμεινε μόνιμα.
Παρά την γοητεία και την τεράστια δημοτικότητα των τατουάζ, δεν υπάρχει μεγάλο ιστορικό αρχείο της πρακτικής αυτής.





Τα στερεότυπα δεν θα μπορούσαν να λείπουν ούτε από αυτή τη μορφή τέχνης, αφού για μεγάλο χρονικό διάστημα, το τατουάζ ήταν "προνόμιο" των ναυτών και των εγκληματιών, κάνοντας ακόμη και τις τελευταίες γενιές [σε μειονότητα] να αντιτίθεται ως προς αυτό.


Οι ναυτικοί επέστρεφαν στα σπίτια τους με τατουάζ, που έκαναν οι ίδιοι στα πλοία. Συνήθως, είχαν ένα βασικό στυλ, που χρησιμοποιεί μόνον ένα μικρό μέρος λεπτομερειών που χρειάζονται για να φτιαχτεί ένα τατουάζ, κι έτσι τα σχέδιά τους φαινόντουσαν επίπεδα ή το πολύ, δύο διαστάσεων. Αυτό δίνει συχνά μία «καρτουνίστικη» αίσθηση ενώ τα τυπικά μοτίβα που επέλεγαν ήταν λουλούδια, καρδιές, γοργόνες, άγκυρες και πουλιά.


Στη φυλακή, τα τατουάζ –επαγγελματικά και ερασιτεχνικά– αποτύπωναν ανεξίτηλα στο σώμα των κρατουμένων την ίδια την επιθυμία τους: την αυτονομία και την ταυτότητα. Χαρακτηριστικό σύμβολο ήταν ο σταυρός όπου ουσιαστικά συμβολίζει το παράθυρο του κελιού και τη θέληση τους να δουν έξω από αυτό.


Το υπέρτατο σύμβολο για τα μέλη συμμοριών ήταν τα τατουάζ της συμμορίας τους: ένα μόνιμο σημάδι που έδειχνε το σύνολο των υποχρεώσεων προς τη συμμορία.
Αυτά τα τατουάζ μπορούν να αποκαλύψουν πολλά πράγματα, όπως: ποιος είσαι, ποιά είναι η συμμορία σου, ποιες είναι οι πεποιθήσεις σου (ρατσιστής κ.λπ.), τι έχεις κάνει, που ήσουν, πόσα χρόνια ήσουν στη φυλακή (που αναφέρεται επίσης ως “νεκρός χρόνος”), ακόμη και πράγματα, όπως πόσους έχεις σκοτώσει.
Στα γνωστά σύμβολα συμπεριλαμβάνονται τα δάκρυα κάτω από το μάτι και ο ιστός αράχνης στους αγκώνες, που συμβολίζουν τους ανθρώπους που σκοτώθηκαν.

Υπάρχουν επίσης και κάποιες θεωρίες που θέλουν τα τατουάζ να αποσκοπούν σε μορφές μαγείας





Στις μέρες μας τα tattoo είναι κάτι σχετικά «εύκολο», χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις από το περιβάλλον μας και την κοινωνία, μιας και έχει «παίξει» πολύ όλα αυτά τα χρόνια – χωρίς όμως αυτό να ελαχιστοποιεί τον ενθουσιασμό μας.
Είναι τέχνη, ενώ θα μπορούσε να παρομοιάστει σχεδόν με αυτοθυσία – όταν ξέρεις πως
-αυτό- θα το έχεις για πάντα πάνω σου…. Αλλά κυρίως μέσα σου [αλλιώς το πιο πιθανό να το βαρεθείς γρήγορα και να :
α) κάνεις laser
β) κάνεις ένα καινούριο
***ενδείκνυται η β επιλογή





ΠΡΟΣΟΧΗ:
Το ερασιτεχνικό τατουάζ το οποίο γίνεται από μη έμπειρο άτομο και πάντα στα πλαίσια της παρέας μπορεί να επιφέρει μοιραίες μολύνσεις όπως ηπατίτιδα, AIDS, κλπ καθώς και ουλές διάφορης διαβάθμισης ενώ το βάθος διείσδυσης των χρησιμοποιούμενων χρωστικών είναι συνήθως ανεξέλεγκτο με αποτέλεσμα να καθιστά την αφαίρεσή του δύσκολη.

Το επαγγελματικό τατουάζ το οποίο γίνεται σε χώρο-κατάστημα δημιουργίας τατουάζ από επαγγελματία στο είδος είναι ασφαλές όσον αφορά τις μολύνσεις εφόσον τηρούνται οι κανόνες υγιεινής(αποστείρωση εργαλείων). Όμως ορισμένες από τις χρωστικές που χρησιμοποιούνται μπορεί να προκαλέσουν αλλεργική δερματίτιδα σε ευαισθητοποιημένα άτομα, ενώ κάποιες από τις χρωστικές που χρησιμοποιούνταν παλιότερα έχουν ενοχοποιηθεί για καρκινογένεση.






Από τη Χάλκινη εποχή στους Βίκινγκς, την Αίγυπτο, Ιαπωνία, Κίνα, Πολυνησία, Ζηλανδία, Ινδονησία , Ινδία, Ταϊλάνδη, Αφρική, Αρχαία Ελλάδα, Ρώμη, Αμερική, Μέση Ανατολή ,Αγγλία και Γαλλία έχει ταξιδέψει η περίφημη Δερματοστιξία! Ένας άμεσος τρόπος διάδοσης πολιτισμού και κουλτούρας - μαζικής ή μεμονωμένης. Μέσο αντίδρασης, ένταξης, ανεξαρτησίας, ιδεολογίας, συναισθημάτων ή απλά αισθητικής. Ένα «σημάδι» που μας κοινωνικοποιεί και μας διαχωρίζει ταυτόχρονα. Ένα στίγμα – το στίγμα μας.